مرحوم حاج حسین بحیرایی مردی بی ادعا در خدمت به محرومین

به بهانه سالگرد این انسان وارسته که در این استان مدیرکل کمیته امداد مازندران بود شایسته است به برخی از سجایای اخلاقی این مرحوم اشاره کنم
مرحوم حاج حسین یک انسان خستگی ناپذیر در کار محرومین و مستضعفین بود، از همنشینی با مردم خصوصا ایتام و خانواده های نیازمند دلزده و خسته نمیشد. بسیار اتفاق می افتاد که میز ریاست را رها کرده و مستقیما وارد عرصه خدمت رسانی میشد لذا بسیار او را در حال نظافت اردوگاه و یا اداره و محل کار و یا نوشتن لیست توزیع اقلام جنسی و نقدی برای مددجویان دیده بودند.
در محل کار در عین عطوفت با کسی تعارف نداشت و در صورت مشاهده تعلل از همکاران بشدت آشفته میشد
با وجود گرایش خاص سیاسی به هیچ عنوان گرایش شخصی خود را در کار و خصوصا با همکارانی که احیانا دارای سلیقه متفاوت بودند دخالت نمی‌داد و مبنای رفتار او برادرانه بود
با وجود اینکه افرادی در محل کار با او مخالف بودند و بعضا زیر پای او سنگ اندازی می کردند و یا پشت سر، او را تخریب می‌کردند ولی حاج حسین هیچگاه رفتار حذفی را در پیش نگرفتند
ساده پوش بود و در رفتار هم خیلی ساده عمل میکرد
در خدمت به محرومین عمیقا دارای اخلاص بود و برای خوشایند کسی و یا شخصیتی که از او پشتیبانی نماید کار نمی‌کرد
برای تک تک همکاران خودش احترام قائل بود و هیچ تقسیم بندی در ذهن خودش نسبت به همکاران نداشت و دنبال مجموعه سازی و باندبازی نبود
بواسطه میز و مسوولیت دنبال مال اندوزی و جای خلوت و گرم و نرم نبود و هر وقت بعد از اقامت در تهران به مازندران می آمد با اینکه می‌توانست در بهترین مکان اقامت که توسط اداره برایش فراهم بود اقامت نماید، ولی به آلاچیق های ساحل چپکرود جویبار بسنده می‌کرد و برای این مکان عبارت ویلای حاج حسین را بکار می‌برد و این در حالی بود که در آن زمان معاون حمایت کمیته امداد کشور و در حد معاون یک وزارتخانه بود
به تحقیق یک عالِم به امور تاریخ و سیاست و جامعه شناسی و یک تحلیلگر برجسته و شاگرد مکتب امام راحل و رهبری معظم بود و از این کار هیچ دکانی برای خود برپا نکرد
روحش شاد و یادش گرامی باد

محمدعلی صنیعی