دکتر احمد توکلی: فساد رکن رکینی است که وضع مردم بیچاره را به اینجا کشانده

رئیس دیده‌بان شفافیت و عدالت:
با وجود این که رهبری در طول سال‌های اخیر علیه مفسدان مواضع روشن و محکمی گرفتند، ولی به دلیل اینکه فساد پس از طی مرحله سیستماتیک، مرحله شبکه‌ای‌شدن را گذرانده و قانون را ابزار تثبیت خود قرار داده، همچنان فساد به رشد خود ادامه داده است.

به نظر شما پرونده چای دبش که دارای ۴۹۰ نفر متهم است، می‌تواند بدون سازماندهی مرکزی و شبکه‌ای که بتواند از این موضوع پلید حمایت کند، وجودش باقی بماند؟ و یا وقتی که وزیر در بودجه، قانون واردات را به مقدار ۴ میلیون دلار مجاز می‌کند، این قانونی‌شدن فساد نیست؟

مسئله مولدسازی اموال دولت در تمام قوانین سال‌های اخیر تکرار می‌شود، از هر دری که بیرونش می‌کنیم از پنجره‌ای وارد می‌شود و در هر ورود، لباس تازه‌ای از قانون را بر تن دارد.

میلیاردها دلار از منابع بسیار محدود کمیاب ارزی سخاوتمندانه صرف واردات کالاهای لوکس مانند پورشه می‌کنند و ارزی برای دارو و کالای اساسی باقی نمی‌ماند.

مرحله تسخیر نخبگان یا تسخیر دولت در آخرین مرحله‌ای است که نخبگان کشور و مقامات دولتی دست خویش را در برابر تهاجمات مفسدان بالا می برند؛ تسخیر نخبگان را همین الان هم داریم، اما روز به روز بیشتر می‌شود. نخبگان یا دولت با مفسدان نیستند اما تسلیم می‌شوند یا سازش می‌کنند.

مفسدان مبارزان را تهدید می‌کنند؛ مبارزه با فساد را تهدید می‌کنند. این مرحله خیلی دشوار است. هر مرحله روش خاصی دارد؛ شما اگر بخواهید با فساد سیستماتیک مبارزه کنید باید شبکه‌ها را قطع کنید و آنها را بکوبید.

فساد یقه‌سفیدان تشکل‌های سازمان‌یافته، به شکل قانونی‌ حتی نیروهای درحال مبارزه را با خود به انفعال می‌کشاند.

یقه‌سفیدان عناصری هستند که در محیط اجتماعی آبرومندند و برای خودشان آبرو جمع می‌کنند، بر خلاف یقه آبی‌ها که از دیوار مردم بالا می‌روند، اینها با کت‌وشلوار و اتوکشیده از دیوار قانون بالا می‌روند!

یقه‌سفیدها آدم‌های خوش آبرو، تحصیلکرده، معمولا از خانواده‌هایی که آداب معاشرت بلدند، تواضع ریاکارانه نیز یاد می‌گیرند و از هر مورد در جای مناسب استفاده و به گونه‌ای رفتار می‌کنند که کسی نقش آنها را نفهمد.

یقه‌سفیدها بلدند رفقای خود را کجا بگذارند که محل عبور پول است. الان برخی از پست‌های شهرداری سرقفلی دارد، حتی استانداری‌ها!

فساد رکن رکینی است که وضع مردم بیچاره را به اینجا کشانده، وضعیتی که احتمال تنش‌های مردم خشمگین از لابی‌کردنهای مسئولان فاسد و مسئولان ساکت در قوه مقننه، قوه مجریه و از همه مهمتر قوه قضاییه، وجود دارد.

وقتی نقش فساد بیشتر از نقش تحریم است و عمده عوامل رشد آن داخلی است چرا نباید برای مقابله با آن متمرکز شویم؟ برای نجات جمهوری اسلامی از این ورطه راهی جز پیگیری رفع تحریم به طوری که اعتماد مردم نسبت به ما را برانگیزد؛ هرچند به عملی ختم نشود.

هشدارهای مکرری که سالهای دراز از من شنیده‌اید را جدی بگیرید این قبیل اگر پیگیری نشود باید از خشم تهیدستان بترسید!