تحلیل حقوقی و استراتژیک لایحه الحاق ایران به کنوانسیون CCW

مقدمه
بر اساس تحلیل‌های حقوقی و مستندات بین‌المللی منتشر شده، لایحه الحاق ایران به کنوانسیون «سلاح‌های متعارف خاص» (CCW) در چارچوب لایحه دو فوریتی، علاوه بر نقض اصول دفاع ملی، پیامی مبهم و نشان‌دهنده اظهار ضعف از سوی نظام سیاسی کشور است. این اقدام، در پی روندهایی مشابه پروژه‌های خلع سلاح به سبک لیبی و همراه با پیام‌های فشاردهنده از سوی مقامات خارجی مانند نامه‌های ارسالی رئیس‌جمهور سابق آمریکا، به گونه‌ای عمل می‌کند که دشمنان منطقه‌ای را به اقدام و حتی به استفاده از ابزارهای نظامی تشویق می‌کند.

۱. تحلیل حقوقی لایحه الحاق به کنوانسیون CCW
کنوانسیون CCW به‌عنوان چارچوبی بین‌المللی جهت تنظیم کاربرد برخی تسلیحات متعارف، هرچند به‌طور مستقیم فناوری‌های نوین مانند پهپادهای خودمختار (مانند شاهد ۱۳۶) را در بندهای خود هدف قرار نمی‌دهد، اما در جلسات و مذاکرات آن، موضوع تسلیحات خودمختار به عنوان یکی از مباحث مهم مطرح شده است. در این میان، لایحه الحاق ایران با ذکر بندهایی مانند بندهای ۳ و ۷، محدودیت‌های قانونی را برای استفاده از فناوری‌های پیشرفته نظامی تعیین می‌کند. از منظر حقوق بین‌الملل، چنین اظهار ضعفی مبنای پذیرش محدودیت‌ها بدون ارائه تضمین‌های دفاعی کافی را فراهم آورده و می‌تواند زمینه سوءتفاهم‌های بین‌المللی و اعمال فشارهای اقتصادی و نظامی بیشتر علیه کشور را فراهم کند.

۲. پیام‌های فشاردهنده و امضای نامه‌های خارجی
در سخنان و نامه‌های ارسالی مقامات خارجی، به ویژه در مباحث مطرح شده توسط رئیس‌جمهور سابق آمریکا، تاکید بر عدم پذیرش ایران از دستیابی به فناوری‌های نوین نظامی و هسته‌ای به وضوح ابراز شده است. این پیام‌ها با بیانی صریح مبنی بر «عدم اجازه داشتن برای کسب تسلیحات نوین» همراه بوده و به عنوان ابزاری برای مشروعیت‌بخشی به اعمال فشارهای بین‌المللی، از جمله تحریم‌های اقتصادی و حتی تهدیدهای نظامی، به کار گرفته شده‌اند.

۳. اظهارات مستند مقامات اسرائیلی
در بستر تحولات منطقه‌ای، مقامات ارشد اسرائیلی به صورت مستند اظهار داشته‌اند:

“ایران باید از توسعه و بهره‌برداری از هرگونه فناوری پیشرفته نظامی صرف نظر کند؛ در غیر این صورت، ما مجبور خواهیم شد با تمامی ابزارهای موجود اقدام کنیم.”
این اظهارات، که با مستندات دقیق همراه هستند، نشان‌دهنده نگرانی عمیق اسرائیل از تهدیدات ناشی از توان نظامی ایران است. از منظر حقوق بین‌الملل و امنیت منطقه‌ای، این بیانیه‌ها به وضوح بیان می‌کنند که هرگونه اظهار ضعف و پذیرش محدودیت‌های قانونی بدون تضمین‌های دفاعی، دشمن را به جرات و اقدام نظامی تشویق می‌کند.

نتیجه‌گیری
ترکیب این سه محور – پروژه‌های خلع سلاح به سبک لیبی، پیام‌های فشاردهنده خارجی و اظهارات مستند مقامات اسرائیلی – به وضوح نشان می‌دهد که لایحه الحاق ایران به کنوانسیون CCW، به جای تقویت امنیت ملی، نقطه ضعفی در برابر تهدیدات خارجی ایجاد می‌کند. این اظهار ضعف، به دشمنان استراتژیک کشور مجوز می‌دهد تا از آن به عنوان مبنایی برای اعمال فشارهای بیشتر، تحریم‌های شدیدتر و حتی اقدامات نظامی بهره ببرند.

حجت‌الاسلام مجتهدزاده (شیخ قمی)